burası Lima...
tavernier'in 80 yapımı une semaine de vacances filminde öğretmen, öğrencilerine olması gerektiği kadar ilgi gösterememenin sıkıntısıyla izin alır, kır'a gider, dolanır, konuşur, vs vs vs... okula döner filmin sonunda, masasına geçer, bir kitap açar, ve okur...
Yarısı burdaysa kalbimin
yarısı Çin'dedir, doktor.
Sarı nehre doğru akan
ordunun içindedir.
Sonra, her şafak vakti, doktor, her şafak vakti kalbim Yunanistan'da kurşuna diziliyor.
nazım'ın 'angina pektoris' şiiri...
16 yıl önce izlemiştim. sorduğum soruyu hatırlıyorum.
resimdeki kadın ile ilgili sadece Lima'daki (Peru) bir protestoya katıldığı bilgisi var. elinde tuttuğu kağıtta da 'onlar çocuk, savaşmıyorlar' yazıyor. bir de gözleri...
neden dünyanın bir başka yerinde yaşayan birilerinin yaşadıklarını içinde hisseder insan?
3 yorum:
su an yasadıgı yerde kopuksa ve havadaysa..anlamını yitimis yasamlar arasında kalakalmısken,dünyanın baska ucunda "anlamı" bulunca insan herseyiyle onu hisseder.
insan sevdiklerinin sevinçleriyle sevinir ve üzüldükleriyle üzülür. insan olmanın gereği bu. ve eğer vicdanı ölmemişse ve sevgisini bütün insanları içine alabilecek kadar büyütmüşse başkasını düşünmesinden daha tabii bir şey olamaz.
resimdeki yazıda şöyle yazıyor: "onlar çocuk. savaşa hayır!" bilmişlik için değil tercüme doğru olsun diye yazdım.
hey nerdeyiz..?
Yorum Gönder