Çukurcuma Sk, Brukner Apt, No 24

Çukurcuma Sk, Brukner Apt, No 24

Ev sahibinin ikinci savaş sırasında Almanya’dan geldiğini, İstanbul’a yerleştiğini söylerlerdi. İki katlı, cumbalı, eski bir evdi. Yoğun yağmurlarda tavan akar, sıvaları düşerdi. Yaşamaya başladığım yıllarda bir iki tane antikacı dükkanı vardı sokakta. Yıllar içinde çoğaldılar. Yandaki Dalgıç Çıkmazı’nın sokağında çingeneler otururdu, yamuk evlerin içinde. Sabahları, öğlenleri, akşamları yoktu, küfredip kavga ederlerdi. En ağır küfürleri duydum, öğrendim. Kinleri yoktu, bir saat içinde çalgıya, şarkıya girişirler, gerdan kırmaya başlarlardı karşılıklı.

Bazı geceler parasını alamamış kadınlar sokakta paralarını vermeyen erkekleri kovalarlardı, topuklu ayakkabılarının sesleri hareket ederdi, çıkmaz sokaktan diğer sokağa. Arada sırada da silah sesleri, gecenin içinde kimden kime gittiği belirsiz.

Çıkmaz’ın köşesindeki karşılıklı ev ile aramızda çamaşır ipi asılıydı. Hiç konuşmamış olsak da bilirdik çamaşır yıkama günlerini. İki çocuğu anımsıyorum, tüm günlerini balkonun demirleri ardında geçirdiklerini, oynadıklarını, annelerinin getirdiği peynirli sandviçlerin arasından peynirleri çıkarıp yediklerini, ekmekleri aşağıya attıklarını. Büyümüşlerdir.

Alt katımda Zehra Teyze yaşardı. Kırk yılı aşkın süredir ordaydı, üç çocuğu orada doğmuş, büyümüş. Her ay kirayı vermeye giderdik, elden, Bay Brukner’e, Cihangir’deki ofisine. Dönüşte iki fileyi dolduracak erzak alışverişi. Her havalar ısındığında sobasını temizlemeye, her havalar soğuduğunda da sobasını kurdurmaya çağırırdı. Arada sırada gelirlerdi ya çocukları, yanlızdı. Merdivenlerden çıkarken annelerine bağrışlarını duyar, üzülürdüm.

Evin yerleri tahtaydı, gıcırdardı. Zehra Teyze rahatsız olmasın diye ezberlemiştim hangi tahtaların gıcırdamadığını, onlara basarak yürürdüm. Kapısı açık olduğunda anlardım, Kastamonu yöresinden yemekler yaptığını, tabakları ve tepsiyi hazırladığını.

Bazen günlerce gelmediğimde ya da görünmediğimde kapımın altında not bulurdum, el yazısıyla yazdığı, saman defter kağıtlarına.

“Zeki, evladım, geçerken bir ses et. Senin orda olduğunu bileyim. Zehra Teyzen”

Günlerce eve  gitmediğim zamanların birinde, haberi geldi, öldüğünün.

Kapısının önünden geçemedim bir daha. Yedi yıl yaşadığım evi terkettim, içinden hiç bir şey almadan.

Onaltı yıl sonra duydum ki, o ev Masumiyet Müzesi olmuş. İçinde hep bir yerlerden topladığımız, biriktirdiğimiz küçük eşyaların, anıların sergilendiği. Apartman giriş kapısı yer değiştirmiş. Ön pencereleri kapatılmış. Çıkmaz sokağa bakan balkonun demirleri aynıydı ama. Arka balkon demirlerini değiştirmişler. Yer tahtaları da gıcırdamayanlarından. Oda duvarları yıkılmış, kaldırılmış. Karşı balkondan uzanan çamaşır ipini kesmişler, ucu orda duruyordu gerçi. Sakinlerinin değiştiği sokaktan çingeneler de gitmiş olmalı, gelmiyordu sesleri.

O merdivenlerden bir daha çıkamam, geçemem sanırdım. Zor oldu. 

ahir olmak var

sözü boğdun, senden eyledin,

evvelin, aksin, batın-doğun yalan idi,
uçsuzluğun tekliğindeki uç idi
berisizliğini yandırdın yalan ettin,



... k.ö.'ye

başlıyor

yer: tangail, bangladeş
yaş: 17
ad: Hashi
günlük müşteri sayısı: 15-20
günlük kazanç: 800-1000 taka, (dolar cinsinden 9.75-12.19 $)

çok uzun zaman oldu yazmayalı....

bir odaya girmiştim.
oda'ya sen de girmiştin.
canımın içine erişmiştin.

şimdi yabancı odalar tanımak üzere yollardasın. 

birine ısınamadan, öbürüne geçeceksin. 

çok uzun zaman oldu yaz(a)mayalı....

bir odaya girdim.
oda'ya sen de girdin.
canımın içine eriştin.

sex kölesi

capon askerleri ikinci dünya savaşında en az 200 bin asya'lı kadını fuhuşa zorlamış. şimdi özür bekleniyor. demesi bekleniyor ki, biz önümüze çıkan düşman karı'larının ırzına geçtik, özür dileriz.

isteyenler: AB, ABD ve Kanada Meclisleri.

asyalı bakire kızların, 13, 14, 15 yaşlarındaki asyalı kız çocuklarının ırzlarına geçmek için turlar düzenleyen tur-şirketlerinin %100'ünün faal olduğu ülkelerin meclislerinden çıkıyor bu dayatma...

sultan süleyman'a kalmadı dünya,

bir şekilde,

bir şekilde,

bu dünyada bedel ödeniyor...

susanlar....

daha ilk sayfasındayım...

gözyaşları içinde....


daha ilk sayfayı bile bitiremeden bırakıyorum... kapatıyorum sayfaları...

oysa ki bir farenin gözlerinden bahsediyor...

insan masalla yaşamadan edemez ki...

insan masalla yaşamadan edemez ki...

ah Füsun, ah... elinde iki bavul dolusu yazıları olduğunu söylemiştin... gitmeye-yazdığında sana bıraktığını... ve on yıldır,

öteki metinler'i toparladığında ne sevinmiştim

77 günlüklerini içine eklemiş olduğunu gördüğümde de ne kızmıştım sana

hakkın var mı on yıldır bekletmeye...

...

O, güya,

yok, on dört buçuk yıldır.

ama, burada. burada var.

gençken yazdıklarını matbaya vermişler, şu an basılıyormuş.

aradığımda seni, sesini duyduğumda konuşamamıştım. biliyorsun değil mi arayanın ben olduğumu?

...rüyasına girmişsin,

"O, benim bir parçam, ruhumu içinde taşıyor ve ona eziyet ettikçe, bana eziyet ediyor" demişsin...

"insan ağaç dibinde yetişen bir mantar kadar değersiz değil; umudunu kaybetmesin, geleceği bilindiği halde her seferinde insanı şaşırtıp sevindirerek gelen bahara kendini bıraksın, zamana hiç danışmasın"

"üzülmesin" demişsin.

"o üzülünce benim de üzüldüğümü bilsin" demişsin.

hayatımda sadece bir kere "keşke" dedim. sadece bir kere.

"keşke, sesim çıkabilseydi".

sadece gözlere bak.... gazze

iyi yıllar....

congo...

Ey dost
Çünkü sen Tahir’sin
İkimiz ‘bir’ olunca
Oluruz Mahir
Derviş Misali
Ahir de
Fanilik de
Zahir değil
Batin’dir
Akanlar aka durur
Hayat geçe durur
Uzaklıklar elbet kavuşturur
Tek ki içrek yolculuk tamamlanana
Gönül tekrar tomurcuklana

yola çıkmalı,

bu edinme savaşı bitmeyecek

tarlalar ürünleriyle birlikte yakılacak

yılgınlık ve geleceksizlik çocukları en ön safhalara atacak

kadınlar doğurduklarının canı yanacak diye, canı yandı diye, canı yitti diye ağlayacak

resim Congo Demokratik Cumhuriyeti'nden,

isyancılar ile hükümetin birlikleri arasındaki çatışma/ölümcül paylaşım oyunu/savaş nedeniyle köylerinden ayrılıp yola çıkanlardan...

yağmur yağıyor

yola çıkmalı:

etinden doğanın canını, kendi canını kurtarmak için yola çıkanlardan...

anchorman u.d. bu çocuklardan birini en büyük kent'e taşıttı,

pembe yanaklı çocukların yaşadığı sokaklarda gezdirtti

fileli etekli kız çocuklarını ona, onu fileli kız çocuklarına göstertti,

kentin 'cumhuriyet' kadınları ağlamaklı ses tonlarıyla, arada hıçkırıklamalarıyla baş okşadılar

sonra o kız çocuğunu, bir iki p.r. (public relation) uzmanının araya girmesiyle şirket eşantiyonlarını eline tutuşturarak

köyüne, geri gönderdiler....

sadece iki an'lığına gözlere baktığında bile, baktığında bile.....

congo'da yola çıkan diğerleri

nefesi yasaklamak....

biri aradı... bloglar yasaklanmış dedi... diyarbekir bilmem kaçıncı sulh mahkemesi tarafından....

oysa ki diyarbekir ölü....

yanılsama bu yaşadığımız.... izin verilen alanların dışına çıkmaya çalıştığımızda,

ya da izin verilen alanlar içinde 'onların' erklerine kafa tuttuğumuzu sandığımızla ...

yaşıyoruz....

farkında mısınız?

kolluk kuvvetleriyle asla uyuşmayacağımızı?

kısa bir alan'cıkta gidip geldiğimizi....

bazıları, bu geri dönüşü 'victory' olarak algılama yanılgısına düşecek....

gerçekten, p.m., f.g'yi içten içe desteklediği için mi hala konuşabiliyor?

duvarlar da mı modernize edildi yoksa.... şeffaflaştığını mı düşündük, toplu ayinlerimizde?

hadiyin ordan....

20 cataflam bile yetmez bu ağrıyı dindirmeye.....

....

(bloglarınzın pdf formatında kopyasını alın, ne olur ne olmaz.... k.e. tekrar gelir bakarsınız....)

masumiyet müzesi

masum
masumiyet
masumiyetin yitişi/yitirilişi
masumluğa geri dönüş (yitirdikten sonra geri dönülemeyendir, O)

...

çocukluk anılarını hatırlamaya zorladığını farkettiğinde ardı ardına,
neler var orda?

anne vardır, baba vardır; baba, anneye göre çok uzaktadır...

kare sakızlardan çıkan 'artist' resimlerini toplardık, okula gitmiyordum daha, yıldırım mahallesinin o yeni yeni inşa edilen sokaklarında üst katı kapatılamamış terasında kartlarda çıkan şarkıcıların şarkılarını söyleme oyununu oynadığımı hatırlıyorum, okula gitmediğime göre 5 ya da 6 yaşındayım. beynim neden süzüp atmamış o an'ın kokusunu o denli yıl içinde... o terasın karanlığını ve odun kokusunu...

anadolu'nun doğu ucundaki o şehirde babam polis lokalini işletiyordu, gidip gazoz kapaklarını toplar, soğuk bahçeye bakan balkonda biriktirirdim, annem neden ses etmezdi, hatırlamıyorum, torbalar dolusu olmuştu, gazoz kapakları ile oyun oynayabileceğim birileri olur ise onlara bende ne kadar fazla gazoz kapağı olduğunu göstermek için biriktirmiş olmalıyım...

o balkona bakan pencerenin altındaydı uyuduğumuz yatak, soğuk bir şehirdi, kışları aynı odada yer, oturur, misafir ağırlar ve uyurduk. o balkon penceresi,
...
tepe ışığını açtı baba, gecenin bir vakti,
anne ile oğlu birlikte yatıyordu, yaş 7,
anne, içerek eve gelmiş babaya, akşam üzeri birilerinin onu aradığını söyledi,
baba bağırdı, kimse arayamaz beni,
artırdı gerginliğini baba, silahını çıkardı ve ateş etti.
yatan oğlu ve yatakta doğrularak oturan karısının hemen arkasındaki o balkon penceresinden çıkıp gitti kurşun, pencere parçalanmadı, tek bir kurşun deliği...
taşınana kadar yeni cam taktırılmadı, hep hatırlatmak için durdu orda,

yatağın üzerine çıkıp o delikten bakmaya çalışırdım, gözlerimi birer birer yumarak...

o evin dıştandı merdivenleri, ikinci katta otururduk. iri yarıydı ve merdiven çıkarken ayak ön uçlarını merdivene sürterek çıkardı,
o sesleri duyduğum anda yatağa fırlayıp, yorganın altına girip uyur taklidi yapardım.




evlerde deve tabanı denen çiçekler olurdu, dallanır dallanır büyürlerdi, ya da kauçuk denen ev bitkileri, düz dursunlar diye dikilen bir sopanın ucuna içi boş yumurtalar konurdu, neden... hala bilmem... yan daire komşu çocuğunun o yumurtaları gördükten sonra annesine gidip bizim evde saksıda yumurta yetiştirdiğimizi söylediğini de unutmuyorum, belki 3, belki 4 yaşında...

o doğu ilinden, dedemin en batıdaki iline giderdik yataklı vagon’da. darbe öncesi yılların hızında birbuçuk-iki gün sürerdi (o doğu iline gazeteler bir-iki gün sonra gelirdi). tren yolculuklarının o mistik havasını hatırlamaya çalışıyorum, o çocuk halinde saatlerce ne yaptığımı, gördüklerimi, hareket eden dağların-tepelerin-ovaların, gecenin, gündüzün, yıldızların –şu an seyrinin vermiş olduğu anlamların o zaman da olup olamadığını hatırlamaya çalışıyorum- .... muş’ta simit aldığımızı pencereden uzanıp, evde kızartılan köfteleleri parçalayı simit ile yiyişimizi, çok iri zeytini vardı muş’un, tatsızdı, tatvan’dan feribot’a geçişimizi, japon bir turist’e hello deyişimi, ne utanmışım, hala hatırımda, istasyonlardan birinde o kırmızı kazağı giyen... giyeni... bir başkasına benzeme, büyüme isteğini....




ara metin: -
bunları yazma nedenim şu: o nobel’i almış olan, altı yıl yaşadığım, “yürüdüğünde hangi tahtasından nasıl bir ses çıktığını bildiğim’ evi satın almış ve orayı masumyet müzesine çevirecekmiş. yıllar önce duyduğum bir haberdi: brukner apartmanı, kat 2. kat 1, zehra teyzenin’di.... (2005 aralık blog postlarından birindeki karakter) kitabını çıkardı, masamın üzerinde, pembe bir üstü açığın içinde beş kişi, ... benimbenimbenim masum’lukla yaşadığım son yere masumiyet müzesi kurulması....

kimdir bu dalgayı geçen?











yıllar içinde unutmaya çalıştıkların fazlalaştığında daha mı unutulmaz oluyorlar bunlar, akıl hemen bunlara mı yöneliyor...

Ondört yıl önce rastladı. Bir gazetenin haftalık kitap ekinde çalışan okuldan arkadaşı Prag'a tatile gittiğinde onun yerine bir hafta gidip gelmişti. Telefonları yanıtlıyor, notlar alıyor, sorumluluk vermedikleri için de orayı burayı karıştırıp kitapevlerinden gönderilen kitap ve dergilere bakıyordu. Rafların arasında okumaya değer diye hissettiği tek kitabı, onun kitabını aldı. Boş iki günde bitirdi kitabı. Hikayedeki iki kişinin arasındaki sırlı konuşmalardan yakınlık duymuştu. O sırlı konuşmaları daha önce hiç duymamıştı.

Ankara yolculuklarından birinde onüç ara öykülü, bir bütün metinli masal kitabını hediye etmişti S. Okumaya değil bitirmeye kıyamadı o kitabı. Ondört yıldır hala bitmedi.

Öldüğünü duyduğunda, tavan sıvaları rutubetten ara ara düştüğü, kırık camından kışları kar tanelerinin içeri sızdığı, yer tahtalarının hangi noktasına basarsa nasıl bir ses çıkacağını bildiği o evinde biryerlerden bulup çerçeve içine aldığı mavi tonlu yüz resminin önüne bir mum yakıp karanlıkta duvarlara sarılarak ağladığını hatırladı. Yıllar sonrasında evinin bahçesindeki havuza giderken eline kitap raflarından geçirdiği o ilk tanışma kitabını alıp da güneşlenirken gerilere döndü.

... yazmak istedi ...

... evine döndü, klavyesini açtı ....

Tezer'in, Cesare'nin peşinden O'nun yürüdüğü, kahvesini içerken yazıp okuduğu, dolandığı, kokladığı yolları, kentleri aramaya gittiğini anlattığı bir kitabını okumuştu. Okuduğu o ilk kitapta Turunçlu diye bir yerden bahsediyordu. Haritada aradı, daha detaylılarına baktı. Buldu. Yollandı. Karadan ulaşmayı bilemedi. Denizden uzandı. Yaklaşırken, tekneyi kullanan yaşlı, neredeyse kör denizcinin bir zamanlar O'nu da taşımış olabileceğine eminlikle; kitapta bahsedilen tepedeki evleri görmeye yaklaştıkça yeşil olduklarını farkedip sevindi: kitapta Yeşilevler diye geçiyordu.

Teknenin yanaştığı kıyının yanında sahilden merdivenlerle çıkılan kahvehanelere rastladı. Kahvehanelerin arkasındaki sokaktaki taksi durağını gördü. Bekledi. Bir taksi şoförünün 'bir yere mi gidecektin ağabi?' demesini bekledi. Dolandı. Çay içti. Ayaklarını uzattı. O'nun geçtiği yerler, O'nun konuştuğu, selamladığı, cümlelerine aldığı insanları görüyormuşçasına sevindi.

O'nu bir daha 'hiç' görmeyecek olmanın acı'sını saklarcasına... peşinden gitti.

Zaman çok hızlı geçiyor olduğunda, bugün dünden ve yarından farklı olmamaya yemin eder olduğunda, anıları birbir dizmeye başladı.

rad, 11. ayet (gökgürültüsü)

Allah, bir toplumun kaderini, onlar iç dünyalarını değiştirmedikçe değiştirmez.

anı topla, yaşadığınca...
anılar topla, yaşadığın sürece...
anılar toplayın, yaşadığınız sürece...

lazım olacak...

ponds'un filmlerinden birinde de vardı o kadın: sinema salonu girişinde o küçük dolap-vari alanda sabah seansından akşam seansına kadar izleyecek-lere bilet satan kadın... oğluyla mı ne sorunları vardı, seans aralarında çıkıp o kulübeden bir şeyler çözmeye uğraşıyordu...

liang'ın son filmlerinden birinde de vardı o kadın: bu kadının bir takma ayağı vardı ve bilet satılan küçük cam aralığının kapağını kapattıktan sonra merdivenlerden 'zamanlarca' çıkışı, tak-tık-tak-tuk... mekan değişişi-aynı mekan içindeliği-başka yerlerin olmayışlıkları-

yirmi yıl önce geldiğim bu şehirde ilk gittiğim sinemada gördüğüm -emek- o kadın da yıllar içinde her defasında gördüğümde, kendi içimde canlandırdığım o yakınlık hissiyle orda durdu hep... ne zaman gitsem o ordaydı...

p. yıllar önce şöyle demişti: 'kendinden daha kötü durumda olanları, kendinden daha yalnız olanları, kendine kattığın acınası durumunundan daha acınası durumda olacağına emin olduğun insanların bulunduğu yere, bu yüzden gidiyor olmayasın..?'

'kabul görülebilirliğin yok oluşlukla arttığı bir yer olduğunu çok zaman sonra farkedip, söylediklerine bu nedeni de eklemiştim gerçi, ...'

dışarıdan, film seyretmeye gelenlere bilet satan kadınlar neden geldi aklıma durup dururken...

her gün, her gündeki o her saatin bir öncekinden farksız olması nedeniyle mi?

burası kiev,



burası moskova,
burası kalküta,

burası atina,














burası bağdat,










burası da istanbul

"le paradis, l'enfer, le purgatoire"

in existence, in patience
my heart watches, my heart wilts
a shadow follows the former me
in patience, in existence
i lost myself while searching
i once was, i am still
i was not
i am no more
i lost myself while searching
in wanderings, in dreams
night kills me,, day brings me back
day is lost, life grows short
in dreams, in wanderings
in hope, in waiting,
i dream of life, yet live in dreams
i hide my heart, i blame my heart
of living no more, of dreaming still
in waiting, in hope

bir küçücük aslancık...

bir küçücük aslancık varmış

çöllerde ko ko koşar oynarmış

babası onu çok severmiş

sen benim ca ca canımsın dermiş

aslan baba harbe gidince

küçüğün ra ra rahatı bitmiş

aslan baba harpte vurulmuş

küçüğü çö çö çölden kovulmuş

...........................................

http://ioakimandronikos.blogspot.com/2006/04/nmde-yamurun-suyu-arkamdaki-aynaya-hi.html

http://ioakimandronikos.blogspot.com/2007/04/sokaklar-daraldnda.html

p.m. iki gündür 98 yazılarını kopyalıyor. söylemek istediğini daha önce yazmış isen söz-cümleleri değiştirmeye girişmenin anlamı yok ki... blog'lanalı beri bu üçüncü yazı... ikincisi 'sokaklar daraldığında' imiş, yine çocuklukla ilgili anılar. sabahtan beri dilimde o çocuk şarkısı, devamının öyle olduğunu bilmiyordum... büyük aslan harbe gitmedi ve çölden de kovulmuşluğum yok... 'annesi onu çok çok severmiş' diye hatırlıyorum, değil babamdan böyle bir ninni/çocuk şarkısı duymayı, kendisini görmüyordum bile... ondan olmalı...

geçen yıl gördüğüm uçsuz bucaksız çiçek tarlaları yerine, bu yıl 'suçları' anımsattı bilinç-altı...

artık her gün birbirinin aynısı... : Hades kenti mahkumluğu

ve

Hayat,

Hayat tek...

bir sekans: aslında böyle bir günde hiç de seyredilmemesi gerekenlerden...mcqueen ve hoffman'ın papillon'undan...

iki yıllık hücre hapsinde görülen hayallerden birinde, yargıçlar sorar, 'suçunun ne olduğunu biliyor musun?' 'ben suçsuzum' der steve, 'o pezevengi ben öldürmedim', 'hayır' der yargıç, 'sen en büyük suçu işledin, sana verilen hayatı heba ettin...'

........................

But your real crime has nothing to do

with a pimp's death.

Well then?

What is it?

Yours is the most terrible crime

a human being can commit.

I accuse you...

...of a wasted life.

Guilty.

The penalty for that is death.

Geliyorum haziranda, umarim bulusuruz...

O ana kadar da mahkumiyete devam

'düşman neslini rehabilite etme'

Arjantin'de kayıplar intikam alıyor

1978 doğumlu Maria, 2001'de, DNA testiyle kaçırıldığını belirledi. Solcu anne-babası hapiste ölen Maria'nın annesi yakalandığında altı aylık hamileydi.

BUENOS AIRES - Arjantin tarihine 'kirli savaş' olarak geçen 1976-1983'teki askeri diktatörlük döneminde solcu siyasi tutukluların kaçırılıp yasadışı evlat edinilen bebekleri intikam alıyor. 'Kayıplar' olarak anılan 30 bin esirin gizli işkence merkezlerinde doğurdukları yaklaşık 500 bebekten biri olan Maria Eugenia Sampallo Barragan, sahte ailesine açtığı davaya kazanıp bir ilke imza attı. Kayıpların çocuklarıyla ilgili açılan ilk davada, Sampallo'yu yasa dışı yollarla evlat edinerek büyüten 60 yaşındaki sahte anne Maria Cristina Gomez Pinto'ya sekiz yıl, 65 yaşındaki eski kocası Osvaldo Rivas'e yedi yıl, bebeği çifte teslim eden emekli subay Enrique Jose Berthier'e 10 yıl hapis cezası kesildi. Mahkeme Sampallo'ya 'Eugenia Violeta Rivas' sahte adıyla düzenlenmiş kimliği de iptal etti. İnsan hakları örgütlerine göre kirli savaş sırasında tutukluların gizli merkezlerde dünyaya getirdikleri 500 kadar bebeği 'düşman neslini rehabilite etme' adına asker aileleri ya da yakınlarına yasa dışı yollarla verilmişti.
'Büyükanneler' yardım etti 1978'de doğduğu tespit edilen Sampallo'nun intikam süreci ise 2001'de başladı. Sampallo'nun babası Leonardo Ruben Sampallo ve annesi Mirta Mabel Barragan Aralık 1977'de solcu muhalif oldukları gerekçesiyle tutuklanmıştı. Mirta tutuklandığında kızına altı aylık hamileydi. Maria Sampallo, 1977'de kurulduğu günden beri kayıplara ait çocukların yüzde 88'nin gerçek kimliklerinin ortaya çıkmasını sağlayan sivil örgüt Plaza de Mayo Büyükanneleri'nin yardımıyla gerçeklere ulaştı. Ailesi hapiste öldüğünde Berthier, bebeği Pinto ve Rivas çiftine vermişti. Sampallo 2001'de DNA testi yaptırarak kendi değimiyle Pinto ve Rivas'ın gerçek ailesi değil 'kendisini kaçıranlar' ve 'hayatını çalanlar' olduğunu kesinleştirdi. Ardından sahte aileye 25 yıl hapis istemiyle dava açtı ve amacına ulaştı. "Bunlar benim ailem değil, onlar beni kaçıranlar, beni onlara bağlayan duygusal bağ yok" diyen Sampallo, elindeki fotoğraftaki biyolojik ailesini gösterip ekledi:
'Beni aldattılar, aşağıladılar...' "Benim ailem bunlar. Resmi bir bir evlatlık sözkonusu değil. Bu insanlar sahte doğum tarihi, yeri ve belgeyle beni kendi kızları gibi kaydettirdi. Kendi kendinize sorunuz; kaçırılmış bir bebeğe sürekli kendi kökleri hakkında yalan söylenmiş, her gün kötü davranılmış, aşağılanmış ve aldatılmış olsun. Bütün bunları yapan kişi sevgiyi bilebilir ve hissedebilir mi? Ben derim ki, hayır." Hapiste doğan bebeklerden olup 2003'de kendi gerçek kimliğini öğrenen milletvekili Victoria Donda da kararı "Umarım her bir mahkumiyet kararı gerçeğin inşasına yönelik bir adım olur" diyerek alkışladı.

öyle işte...

baya bir önceydi...

kahraman ünvanı alan bir kente sürülmüştük... siyasi görüşünden dolayı sürülen binler/onbinler/yüzbinlercesinden değildi babam... nöbet gününde zuladan amonyak ikramıydı çocukluğumun kentinden, ganita'nın yan tarafında o deniz kenarından, yukarıdaki okulun penceresinden sallanan ellere bakarak gözyaşlarıyla kopmama neden olan... tüm sevgilerim orada kalmıştı....

temel ideoloji belliydi benim için: sorgusuzluk.

doğdugum yıl muhtıra verilmiş

bir, iki yaşındayken üç genç asılmış -otuz küsür yıl sonra tivide dizisini yaptılar, söylenenlere göre baya ağlayan olmuş, -hiç girmeyelim o gözyaşlarına, duygu sellerinde dolananlara- erdal için de yaparlar mı acaba, -hani kemik yaşının onsekizi geçtiği söylenen erdal, o raporu veren adli tıp görevlisi yaşıyor mudur acaba, ya da nasıl içselleştirmiştir o imzasını, düşünsenize, bir imza atıyorsun ve bir çocuk öldürülüyor- o zaman da haberdar olunur mu kara tarihten, bu arada erdal'ı asan adam dün itibariyle marmaris dolaylarında bir okulu gezmiş, sekiz yaşında kravatı açık bir çocuğu eşeğe, kravatını da yularına benzetmiş,-

'bir faşist karşısında faşist olmak istemek' diye bir duygu tanımı var mıdır ki?

altısını biraz geçtiğimde yollarda geleceğini korumak adına yürüyenlere ateş açılmış, yaşadığım kentin meydanından, yıllarca vakit gecirdiğim, yaşadığım, seyrettiğim meydanından...

saat altıda açılan tivi'deki yirmi dakikalık çizgi filmlerden sonraki haber bültenlerinde o günün taranan kahvehaneleri, bombalamaları, ölenlerin adları soyadları yaşları okunurdu... nefes aldığın hayatta, ...

sonra o adam geldi işte, tanklar heryerdeydi... durmadan konuşurdu... resimleri heryerdeydi...

tanıdığım ilk katil....

... dokuz yaşındayken 'artık insanların ölmeyeceği' söylendiğinde bir çocuğa, sevinir haliyle, ben de sevinmiş olduğumu hatırlıyorum, van'ın hükümet konağındaki konuşmalarından birine gittiğimi de...

işte o sürüldüğümüz kentte, 'dışarıdan gelen' olarak biz üç kişiye, ki gençlik de var ser'de... edebiyat ödevi olarak necip fazıl'ın analizi'ni vermişlerdi, kemal'e... almanca derslerinde kaytan bıyıklı biri 'çırpınırdı karadeniz, akan ... ' -unutmuşum devamını- marş'ını söyletirdi dersinde, o yüzden bilmem almancayı... hatta yağmurlu bir gün, bir önceki akşam okul çıkışında aynı yönde evleri olan biz üç erkek ve üç kız yolda yürürken müdür muavini görmüştü, işte o yağmurlu gün, bir üst'üne yetiştirmiş, müdür de girmişti sınıfa, elinde elli santimlik kalın cetvellerden... teker teker adımızı söylüyordu, kafamıza ellerimize vurarak... 'bundan sonra doğru evlere gidilecek değil mi, nazan', 'bundan sonra doğru evlere gidilecek değil mi, korkut', diye... o kent de aynı dinden olup da, farklı mezheplerden olanların birbirini kıtır doğradığı kentlerden biriydi... insanların yüzlerinde 'nefretin' ne olabileceğini okumayı öğrenmek...

o korkulu geceler ve günler herkesteydi, üniversitede altıgen kantine, üzerimize molotof ve kurşunları attıktan sonra kaçıştığımızda, ilk olarak babamı aramıştım, 'sen de karıştın mı olaylara'ydı ilk sorusu...

yıllar içinde ülkenin karış karış satıldığına tanık olduk, kanuni hırsızlıklarla itidar olanlara, iç savaştan ganimet toplayanlara, ...

bu ülkede kent sermayesi kırsaldan gelenleri istemediği için darbe yapıldı

bu ülkede kent sermayesi emek kesiminin güçlenişi kendi aleyhine döndüğü anda darbe yapıldı

bu ülkede kent sermayesi kendini muafazakar diye tanımlayan sermaye güçlenmeye başladığında ...

ülkemde hiç bir zaman ayrıksı/aykırı düşünenlere 'iyi bakılmadı', o kahraman ünvanını alan kentte lise sıralarında otururken bilmem nerede sırasına Ş (orak'a ve çekiç'e benziyor diye) harfini çiziktirdi diye 'alıkonan' yaşdaşımızı okuduğumuzda da, denizlide bir vergi memurunun çekmecesinde lennon'un imagine'inin türkçe tercümesi bulunduğunda soruşturma açıldığını duyduğumuzda da, öğretmenleri gitmesi diye gösteri yapan ortaokul kızlarının toplandığını gördüğümüzde de, bir de manisalı çocuklar var, o manisalı çocuklar...

hiç bir kimse, hiç bir grup, hiç bir iktidar şu ana kadar yapılanların daha ötesinde bir şey yapabilir mi ki?....

uzaklaşıldıkça 'genç' olunan yaşlardan, daha bir sıkı tutulur olur diğer el...

'bırakma' sözü yerine geçer kavrayış...

nice daha 'eller' tutulabileceği düşüncesiyle 'değilen', 'harcanan' eller yoktur artık....




.

pazar pazar

eskiden, ülke insan sayısının onda birinin, yirmide birinin desteğini alan ters söylemcileri kovarlardı o ülkede paylaşım arenasından... şimdi de iki kişiden birinin desteğini alan adamları kovmaya çalışıyorlar... o ülkeye zarar verenler sıralamasında en aşağıda yer alabilecekler oysa ki... ilk sıradakiler hala gevrek gevrek gülüyorlar ya da anıtlarla süslendiriliyorlar iken... üç-dört yıl önce ilk sıradakine adana-seyhan'da bir savcı dava açmıştı, yirmibeş yıl sonra, yirmibeş yıl önce yaptıklarına dair... sürdüler savcıyı... o zaman zarar ziyan sıralamasındaki yer belirleyici olamaz...

paylaşım arenasında zamanında 'pay'lanmışlar, 'pay'larının 'başkaları'na aktarılmasına itirazlanıyorlar... o yüzden gitmeliler...

o kadar ölüme ve acıya rağmen 'ağıt'lar kalıcı olmadı bu ülkede... ne sürülmüş olmanın, toprağından, komşularından, doğduğun, kökleştiğini sandığın ülkenden ayrılmanın hüznü yansıdı şarkılara rembetiko -neşe veren çalgılarına ve ritmine rağmen kulak nasıl da duyar notalara sinmiş gözyaşlarını- gibi, ne tutkulu aşkların sürdürülemezliği karşısında yaşanan ayrılık ya da reddedilişlerin sert ama akan ritimler yarattığı tango gibi, ne de evladını, sevdiğini beklerken okyanus kıyısında 'can alan' denize dualar ederken ağızlardan süzülen fado gibi... ne de kan ve hayat' karışımını yaşamak, direnmek, mücadele etmek adına haykıran, sosa, jara gibi insanlar... ne de ülkesi ikiye ayrıldığında 'ülkem ayrıyken şarkı söyleyemem' diyen feirouz gibi insanlar... oldu bu ülkede... hayatın gerçek, özritmi dışına bilinçli bir çıkıştı bu ülkenin şarkıları...

işte o yüzden, kaybeden sadece ağlar, çığlıklanır bu ülkede... çığlık, meşrulaşır o gibi an'larda... hayatın özritmini balyozlayanlara çığlık atılamaz, ağızlar kapatılır...

bu anlamda kulaklarımdan silinmeyen tek bir haykırış var yarısını aşmış yaşamımda, zırhlı hapishane aracına bindirilip kapılar kapanıp hareket ettiğinde, arkasından 'benim evladım bişey yapmadı, o daha çocuk' diyen manisalı annenin sesi...

.

.

.

oysa ki mart, oysa ki sıcak güneş, oysa ki dallar çiçekli bugün...

. . .

kimi z a m a n ağır basar

uzak dur! Sokrat'a baldıran zehirini uzatan kanlı çocuk...

ruhu tırnaklayıp acıtan nasıl bir gerçektir bu?

ben de siz kadar 'ben' idim

ben kadar 'siz' idim:

etimin içine sığınmış bir ruh'um

zehri uzatan kanlı çocuk!

doğan güneşin altındaki parlak teninle fethederken dünyayı,

ruhuna söz geçirmez kanlı nefesinle...

bilmez misin ki gece karanlığı soğuk

ve soğuk titretirken bedenini, fetihlerin anılmayacak bile...

tanrının laneti, ama şeytanın nimeti içinde boğulmuşken, nedir aldığın nefes?

et, kemikten limelenirken toprakta

bilirsin ki

çığlıklanacak ruh, dua edercesine

herşey bir düşünceden ibaretti....

bedenime girdi sözlerin, tanımaz etmezdim,

'hep yanımda ol, ... ' kalbinin yaydığı sıcağa kal,

üç vakit bile ömürce olabilirdi seninle,

bu ne telaştır,

futbol oynayan çocukların arasına bomba geldi yahudi kentinden, duvarları aşıp, yirmiyedisi gömüldü,

sırp kenti silaha kalktı yine, yaktı yıktı, pek bir bildikliğiyle, anarcasına eski'sini,

sapır sapır dökülüyor ülkemde yaşayan çocuklar, daha yirmisini bile görmemiş, yarin yanağına öpücük kondurmamış,

'modern' görünümlü kadın resimlerini topluyor plazalardaki memure, sadece forward'layabilme erk'ine sahip hayatınca, o, bu, şu'da eklemeler yapıyor, 'modern' olmayan kadın resimlerini...

korku salıcılar!

neredeydiniz? bunca 'ölüm'lerde...

manisa'daki 12 yaşlarındaki çocuklar konulurken zırhlı araca, annesinin bağırışını niye forwardlamadınız? forward tuşu olmadığındandır.

gücü olmayanın, 'hayata tek bir nefes veremeyenin' tepkiselliğinin aldığı görünümün acınasılığı...

acınası...

yemen'den resim...

nasıl da dimdik!

ve çekingen tavrı ellerinde,

bakışlarıyla bakanı, başkalarına göstermek adına görüntüleyeni iteleyen gözleri...

sımsıkı sağlamlığıyla yüzündeki her çizginin bıraktıklarında....

yüzleş(eme)me

hey Haneke!

amy'i dinle... kendi, dünyayla bağlantı cümlelerini p.m.'den oku, tuvalette dizine koyduğun ekranında... kendi dünyanla bağlantı cümlelerini tut'ma... bırak gitsin, arşivlerde geri dönme şansın var olduğu sürece... arşivler sadece yanabilir, ama birileri bir yerlerde mutlaka tutmuştur, iki görüntüyü, kaset çalarlar kalmasa bile sakla dinlediklerini... oysa hayat, hayat'ın tutulmuyor... gidiyor... nasıl hissettin Beny'i? anne ve babası seninkiler miydi?

ulaştığın yerde, dahasını isterken, eldekilerini nasıl da korursun... eldekilerin... iki-üç vietnam meşesinden vietnamlı ellerin rendelediği mobilyaların... dükkanlara daha büyük ekranlarını gördüğünde takılan gözlerin... o sırada Congo'dan haberleri sunuyorsa ara-haber bülteni, hangisine bakıyorsun?

aslında hiç olmamış, hep koruduğunu sandığınla yüzleşeyazdığında birikimlerini düşün... vardır Congo'da bir tatil mekanı... tehlikeli olsa da git, kurtarır mutlaka avusturya konsolosluğu...

formaldehit gazların yayıldığı kasabada seyirciyken, içini dağlardı seyirciliğin... artık bakmıyorsun resimlere... elma iki parça değil, artığı kalırsa eğer uzatırsın... uzatır mısın?

aylardır boğazımda, o düğüm...

yitip gitmekti, yitmeye dairdi, son yazılar...

yittim ve de gittim...

"pencerenin kenarından görülebilen bir ağaç dalının üzerindeki gün aydınlığı bile, yaşamanın güzelliğini, yaşıyor olmanın yüceliğini vurup duruyor yüzüme"

bir dünyanın bir başka yerindeki bir kıymığın ele battığındaki acıyı bile paylaşma isteği değil artık bu... süreklilendirmek... gerek yok artık buna... vicdan' saf'laşmanın önüne geçip orda yer ediyor,

nice yüce seslendiricilere, vuruculara, görüntüleyicilere rağmen ve hatta din'lere rağmen

sürüyor işte

tanık olmaktan çıkıp, gidişlere çözüm veren olamadıktan sonra, sürekli tanıklığın anlamı yok ki...

"yaşam, görebilinen kıyı köşelerinden göz kırpıp dururken...."

sukurov

kadın erkeğini buldu
kasıklarını dağlatabildiği sürece orada kaldı
-modern kadın ise güç savaşımına girdi, "aynıyız, eşitiz... safsata..." anlamsızdı bu-

ne zaman ki döşüne gireni tutamayacağını anladı... kadın döş'ünden çıkana tapındı,
kadın kendi erkeğini çıkardığında döşünden, döşüne dolanandan eksiklendiyse, güç bildi, erk bildi çıkardığını...

rakip bildi döşünden çıkardığının döşleyeceği yeri.... o yeri kendisinin bulmasını gelenekleştirdi... gücünden az olanı yeğledi, yeğlettirdi...
kazanırdı bu savaşı... aksine ise itirazlandı... döşünden uzaklaşana, döşünden çıkardığını da ekleyemezdi...

kadın kendi kadınını çıkardığında döşünden, itirazlandı.... kendine benzeyene nefretlendi... kendine güçsüzlüğü ile bezettiğinde kendine acınasılığını ona yansıttı.... ya da acınasılığını kendi yüzüne aynalıyordu.... kendinden güzellendiğinde ise kıskandı için için...

erkek kadınını bulmadı, hiç bir zaman
erkek hep dölünü bıraktığında oradan kalkıp gitmek istedi.
-modern erkek ise orda kalma zorunluluğunu hissederek kalma nedenlerini güçlendirdi... anlamsızdı bu-, döllendirdiği hep orda kalmak isterken ve döşünden çıkardıklarına güvencelik isterken... kendisi, kendisini aradı döşlediklerinde...


ah sukurov, ahhhh!


güç... idiyse... takiplendirdi... gücünü yitirttirdiyse dışlandırdı....
hele de güçten kesiliverdiğinde... kendi ellerini oğlunda gördü... uzaklaştırdı kendini...
oğul anasıylaydı... gücünü kendine ispatlamaya çalışan baba döşlemeye gittiğinde, oğul nefretlendi... annesini korumaya adadı kendini... babası olmalıyken bu... düşüncesiyle...


erk, erkinin sürekliliğini aradı durdu,

kadın ise hep erki taradı, yanında kılmaya çabaladı, yitirdiğinde erk, erkini, başka erk'lere dolandı...


sukurov'un filminde, oğul'un annesini kollarında taşıyışı, başını okşayışı, diğer filminde baba'nın oğluna sarılışı, oğul'un babası'nı koklayışı....




. . .

inatlaşma

siyaset, inatlaşmaydı, o ülkede...

o ülkenin kurucusunun ilke ve devrimleri..

(öztürkçesi sakıncalı göründüğü için eski dildeki hali ile kullanıldı, bir tamlama, biri öztürkçe biri değil, -çocuktuk ya; kelimenin içindeki ı harfi i harfi olarak okunduğunda "köpekleşme" anlamına geliyordu, ne dikkat ederdik, etmeyenlere ise sınıfça gülerdik, öğretmenlerin kızdığı bile olurdu)

.. elden gidiyor diyerek "hayat"ları ortadan kaldırmaya yemin etmiş adam'dı, "öncelikli olan toplumdur, birey değil" ya da "mülkiyet, öldürücüdür" diyen insanlara karşı "yaratan ile yaradılan arasındaki ilişkiyi siyasallaştıranları" öne çıkaran,


bir diğeri yemeğe doymayan hırsıyla tomtopak hale gelen ellerini, zorla, başının üzerinde (güya sağ'ı da sol'u da bünyemizde birleştiriyoruz anlamını çıkartmaya ıkınarak) birleştirmeye çalıştıran adam'dı, en fazla din adamı ve kadını yetiştiren okulları açan,

bir diğeri, bir zamanlar "elemanı" olan bu adamın kendisinden fazla yiyiyor olmasına içerleyip onun koltuğuna tekrar tekrar oturma hırsıyla "muhafazakar" yalancı kimliğini bastıra bastıra vurgulayan adam ile en tepe'ye, en tepe'ye, bu da yetmez daha tepe'ye yönelmesi sonrasında yerine geçen kadın'dı, ilk adamın kart-kurtlayarak iğdiş ettiği ötekilere, ikinci adamın savaş ilan ettiği ötekilere, bir de iç nefret yaratarak ötekilerin yaşadıkları yerleri terörize etmek üzere dini alet edenleri destekleyen,

kız öğrenci, peruğunun üzerine siyah hasır bir şapka takıyordu, ceberrut akademisyen sınıfa girdiğinde aşağılayıcı edasıyla çıkarttı onu, arkasındaki militer desteğe güveneceğini bilerek...

okulun girişindeki "kent düzenini, iktidarların iktidarlılığını korumayı meslek edinmişlerin" küçük odasında başlarındaki örtüyü çıkarıp peruklarını takarken açılan kapıdan "hallerini" gördüğümde...

sınıflarda gittikçe küçülen varlıklarını, ancak gittikçe bağlandıkları inançlarını gözlerinde okuduğumda....

iktidarlar pek bir sever, inatlaşmayı... geri adımlar iktidarını zayıflatır zira...

bu yaratılan "yok edişlik" içinde dayanma gücüdür oysa ki, çepherinde dünyevi olanın ötelendiği alanı yaratmak ve sağlam tutmak...

- katli vaciptir, dedi adam, O, o en büyük günahı işledi, diyerek devam etti, mahrumlaştırılsın tez elden, kıyılsın, katl'edilsin...

suçlu olan şunu dedi: - neydi o zaman oturup da çağırdığın, ne kadar güçlü kıldın ki?
- yücelttiğinle, asıl olan arasındaki farkların gerçekliğine mi ayırttın?
- arkaladığının gerçeğini mi gördün de, yıpranmış rüzgar gibi esmektesin...
- hınç ile...
- söyle, ey divan'a buyur edilen...

hadi 'adam asmaca' oynayalım, dedi, adamın biri....

.

. . .

Ölümümüz sonsuzlukla evliliğimizdir.
Peki sır nedir? Allah bir dir.
Güneş ışığı kırılır evin penceresinden girerken
Tıpkı üzüm salkımlarındaki çeşitlilik gibi.
Ama üzüm suyu gibi değil.
Çünkü Allahı'ın nurunda yaşayanlar için nefsin ölümü bir lütuftur.
O ölümü tadan nefs için, ne iyi söyleyin ne de kötü.
Çünkü o artık iyiliğin ve kötülüğün ötesine geçmiştir...

kururcasına....

inandığı, inancını sürdürdüğü, eksiltmediği, inancına yönelik karşı/başka inançlıların saldırılarına göğüs gerdiği sürece yaşayabileceğini, nefes-

varlık

-lerine değer katabileceğini farkettiğinden bu yana, insan,



"tanrı'ların 4 ayak 4 elli 2 başlı tuaf görüntüdeki insanoğlunu ikiye ayırıp, göbek deliklerinden bağladıkları günden beri kendi diğer tarafını araması" hikayesine eş duygularla dolandığını, dudaklarda solukların, bedenlerinde dünyaların çoğaldığını, ikili tapınaklarında yeryüzünün aynaları olduğunu kendinin ve diğer kendinin, farkettiğinden bu yana, insan,


bedeninden çıkardığına duyduğu bitişsiz, eksiksiz, çoğalan sevgisinde yürüyebildiğini, sarmaladığı, koruduğu, çevrelediği, yücelttiği 'yavrusuna' her baktığında hayatla arasındaki soruların ortadan yok olduğunu farkettiğinden bu yana, insan,








yittikçe/yitirdikçe kuruyorsun...

oğulları öldürüyor, ellerinde güçlü ülkelerin 'öldürücü makinelerine' sahip olabilen diğer oğullar...

hane'ye ölüm haberleri geldiğinde, dökülen sıvalar, yıkılan duvarlar... iflah olabilir mi o ev bir daha... ilk tanıdığım sebahat teyze'ydi, çocuktum, kazaya ramak kala kamyondan atlayarak ölen oğluna 'bir daha hiç sarılamayacağını' bilerek nefes almayı sürdürdü, anlattığında ağladı, anlatmadığında ağladı, andığında ağladı, hep andı...

ülkenin haber bültenleri ağlayan, yırtınan, içini parça parça dağlayan anne, baba, eş, kardeş'lerin görüntülerini verir oldu, savaşı haklılaştırmak için, ama kimse sormadı, neden bu kadar uzun sürdüğünü, bu soruyu sordurmamak içindi tüm çaba,

sorulmadığı, sorgulanmadığı sürece erk'teki sürdürecekti erkini,


odakları çevirtti, yapayanlız dolaşılan toplu binalar inşa etttiler şehrin tüm göbeklerine, seyredilen 'o' görüntülerden insan olarak üzülen insanlar, üzüntülerini gidermek için ya yaratılan düşmana hınçlarını artırdılar ya da alışveriş merkezlerine koştular...




topluca yitme seanslarına girişlerde üst baş arıyorlar, yitmiş'in varlık muamelesi gördüğü kasa önlerinde kuyruklar oluştu nicedir...

don't explain...

- ay'ı geçirdin, farkında bile değilsin, nasıl geçtiğinin, ne yaptığının, ne düşündüğünün...
- dur'maktan farklı değil aslında 'har'içinde olmak da,
- kim bunlar?
- nasıl bir döngüdür bu?
- almaya ve edinmeye dayamaları her nefeslerini, sıkışmışlıklarının üre'lediği, dışkı'ladığı değil mi yoksa?
- ertelemeye alıştığında, hayallerini de unutmuyor musun, kısa bir an kısımı'nda hatıra gelmesi için harcadığın vakit zaten yok'latmıyor mu?
- 'aynı'laşmak diye bir şey varmış hakikaten, 'tektipleşmek' içine giriverdiğinde kendiliğinden olagelenmiş zaten...
- mahkumiyet yeri ve biçimini kendin seçebiliyorsun en azından, daha "capable ve presentable" olduğunda...
- kendi dilinde konuş!
- ilkeler ve doğruluklardan bahsetme bana!
- belirginleşecek bir şey kalmadığında peki...?
- hayatta mı?... cepten yemeğe kalkıştığında, iyi tarafı da var bunun kötü tarafı da; biriktirebilmişsin, ne güzel... artık biriktiremeyeceksin, ne kötü...
- görebiliyor musun peki, ...?
- pembe, incilerle dolu, elbiseler vaad edilmiyor aslında, isteyen, kendini bilmeden, duruşunu, durabileceği ve duracağı yeri bilmeden isteyen bizleriz... hayır görüyorum tabi, o da yorgun geliyor, mutfakta bir iki kazala kol, yemekte de göz teması... sonrasında ikimiz de aynı yere bakıyoruz...
- huzur'u yeniden tanımlama zorunluluğuyla tanımladığında bitmişşin işte!
- yitiyorsun be güzelim, yitiyorsun...

pazar pazar...

hava sıcak
istanbul'un merkezine bakan sokaklarından birindeki evime giderken, sokağın evlerinde afrikalılar oturuyorlar, bir sürü afrikalı

hikayelerini bilmiyorum

geçici ikamet yeri midir burası, göçecekleri ülkeye henüz göçemedikleri için bir süreliğine mi burdalar, çünkü izin vermiyor devlet'im göçmenlere, pazar sabahında, sıcağın dolduğu açık pencerelerinden gelen afrika ezgileri, durdum, yine, bağıra bağıra şehre şarkılarını söylerken,

yıllar yıllar önce de kadıköy sokaklarında tek tek dolanırken bir akşam üzeri eski bir evin açık pencerelerinden sokağa çıkan piyano seslerini duyduğumda da durmuştum,
pek çok şeyi unutur hafıza, yüzlerellersokaklar, neden unutmaz bazılarını...

sokağın başında o adam, zenci/afrikalı, yirmidört saat orda hep aynı yerde hep aynı yöne bakıyor, uyuşturucu kullanıyor, yirmidört saat,

son haftadır elinde bir tavşan var,
pembe bir tavşan
oyuncak bir tavşan

ayakta göğe bakarken saatlerce elinde göğsüne yakın tuttuğu pembe tavşan,
arkası açık kamyonete çıkmış, kasaya sırtını vermiş, soförlüğün üzerine oturtmuş pembe oyuncak tavşanı seyrederken,


hikayesini bilmiyorum, ama bir hikayesi olduğunu biliyorum

çok uzak değil hikayelendirmek, belki yoksulluktan ve de yoksunluktan, beyaz dünyanın ellerinden canlarını kanırtarak alışından, generallerinin tavşan öldürür gibi insanlarını öldürmesinden, "önce gemileri geldi, sonra din yayan misyonerleri, sonra da ShellMobilExonBP"

bir kızı mı var ki?

öteki'nin canı acıyor

kızı ölmüştü iktidara oynayan katillerden birinin, kızlarını öldürdüğü annelerin hissettiklerini hissetmiş midir acaba demiştim kendi kendime... hissetmemiş... öldürmeye devam etme uğraşısında iktidarını katmerlendirerek...

öteki'nin canının acıdığını hissetmemek

başka bir dil konuştuğu için dipçiklenen, hastaneye alınmayan, elleriyle dokuduğu beyaz oyalı tülbentine kan fışkıran ana'nın da, kızı'nın da acısını hissetmemek, oysa o yörenin erk'i romatizmadan fışkıran gözlerini döndüre döndüre yine sahnede, şarabın yanında bir kadeh de kan bulunan sofrasında çalgılıtürkülü eğlencelerini göstere göstererek...

pembe tavşanını kızına verecek olmalı, elinde sıkı sıkıya tuttuğu, şehrin meydanının üzerindeki bulutlarla da "bulut oyunu" oynuyor olmalı,

. . .

resim meksika'dan.

yıllarını orospuluk yaparak geçiren bir kadının gözyaşları.

il idaresi, emekli orospular için bir ev yaptırmış, bunun için ağlarken çekilen bir resim.

ama başka şeyler de görünüyor tüm yüzünde....

karanlığında açar biri kasıklarını parmaklarını indirip kaldırır, davetkar, yüzünü çamurlamıştır tanrı

dizler kırılır-gerilir, eller yordamını bulur, gezinir, yontulamayan yüzlerin altları gezinir, soyunmak ve girmek üzere aralarına

bırakılıp atıldığında, bir sonrakine,

sırada kim var?

göğüslerine gün beş, saat yedi, hafta elli dokunulan, dökülünen kadın bekler yokuşlu yolun kenarındaki parmaklanan kapısında, gün altıyı, saat sekizi, hafta ellibiri

köşelere geçen yüzünden gelen eller saldırır ellere, yakarır bir dokunuşa, bir bir daha, biraz daha,

kaçınılır eller, yamaçlara koşturanların arkasında, berisinde

ne hüzündür bu, ahh, ne hüzün...

. . . içinde debelendiğimiz korkunç/aşağılık durumların bizatihi müsebbipleri de oldukları fikri, kinimi ve tiksintimi artırıyor.

Artırıyor.

Bu topraklara ne kadar daha dayanabileceğim?

Bu günlerde bazen bunu kestiremiyorum. Hiçbir arsada/alanda/kutuda huzur yok bana. Gözlerden oluşan bir varlığa döndüm. Tüm gördükleri, ruhuna batan.

p.m.

...

doğan haber ajansı...

Samsun Büyükşehir Belediyesi'ne ait Yılanlıdere Çöp İstasyonu'nda annesi Rabia Kanbay'la birlikte atık kâğıt, karton ve plastik toplayan yedi yaşındaki Yalçın Kanbay, geri manevra yapan dozerin altında kaldı. Yalçın olay yerinde yaşamını yitirirken,

Yalçın Kanbay'ın cesedi, otopsi için

.

izin verilir sınırları aşmaya, kalbinin yarılığını hatırlayasın diye durmadan, durmadan...

mutluluğun resmini çekmek...

uçsuz bucaksız bir ova burası...

sabahı sarı

günü mavi

akşamı kırmızı

kırmızı

kırmızı

kan

ölüm

öldürmek

öldürme isteği/eylemi

günler öncesinde, ovada susayıp da aynı suya inmiş gibi karşılaşılanın yazdığından......

Öldürmek sanatında ustayız. Sunaktan süzülen de, arenalarda damlayan da kırmızı yaşam sıvısı. Tanrıların gazabından korunmak için akıttığı kanın dışında hazzı kanırtmak için, cinneti yıkamak için yüzyıllarca gövdede aktığı yerden yeryüzüne akıtılmış kırmızı bir şehvet de kan. Sayız ölüm biçimi için sayısız düzenek ve sayısız ritüel icat etmiş şaşılası bir öldürme sanatı tarihi. Bazılarını kan tutar, bazılarını yaşam.

ova, uçsuz bucaksız güzellikte....

bir nefesi alma anındakinin kuruverdiği söz'ün

ne olabileceğini düşündüm durdum durdum durdum

hala yok sözüm hala yok sözüm

neden bir başka nefes'in gidişi nefes olur bir başka yaşam için?

like an epiphany...

sıcaktan bunaldıklarında...

seyretmek...

her gün yürüdüğün sokağın öyküsü,

bakındığın,

durduğun,

bir an dursana... ayaklarına bak... ayaklarının altında yıllar yıllar önce, artık hiç bir zaman gülemeyecek bedenlerin üst üste yığılı olduğunu... atabilir misin diğer adımını?

adım atabilir misin?

attığında ezileceklermiş gibi gelmez mi daha da...

ya pencerenden baktığında, deklanşöre basmadan, odakladığın nedir?

bir kurşun

bir kurşun

bir kurşun

gözlerine, göğüslerine ... az önce gözüne çarpan kızadamçocukkadın yığılıverdi

yığıldı

az önce

az önce

yaşıyordu

nasıl baktın o pencereden bir daha?

nasıl baktın...