bu yoldaki gibiyim.
altın rengi, günün batımına yakın yaydığı aydınlığın yeryüzündeki yansıması, çellolar eşlik ediyor olmalı,
iki taraf da karanlık, belirsizlik, yönelibilecek bir sunumu yok.
her inişlerin, çıkışları olduğunu hatırlatıyor. tek başınalığı, ve ilerideki yukarı yönlü yokuşun ilerisinin de belirsiz oluşunu,
umut yaşar, der ki böylesi bir altın renkliliğin ve çıkışın sonrasından korkulmamalı...
tek başınalığın huzuru doğar böylece, ve o anki rengi görebiliyor olmanın gölgesizliği, ...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder