oysa ki...

yazmadığın bir hikayede
uzun
ya da kısa vadede
az bir az keşfediyorsun, öteki olabilmeyi, yerine koyabilmeyi, geride durabilmeyi... öğreniyorsun

oysa ki diyerek çıkarmaya çalıştım,

günlerdir boş sayfalar,

çıkaramıyorum.

bahara tanışıklı gökyüzüne,

"kentin karalığı"nı çevreleyen gök aydınlığına,

cıvıldaşan -sokağımda yok çocuklar, ama olan bir sürü sokak olduğu eminliği ile- çocukların gülyüzlülüklerine,

tam şu an özsuyundan sıyrılıp hayata tanışan bir tay'ın, kabuğunu gagalayıp hayata çıkan bir serçe'nin doğuşlar'ına,

'bir elmanın ikiye kesilip, bir parçasının bir başka ele uzatıldığına' eminliğime

rağmen

rağmen

girdaplığı ve karalığı ve katranlığı ağır basıyor, "görünen ve duyulanın"

içine doğulan bu dünyanın iyiye gitmeyecek, değişmeyecek olmasının yarattığı ümitsizliği

her an, her an sıkılan bir kurşunun alıp götürdüğü bir soluğun olacağını biliyor, bilecek olmanın -neden her soluğun ölüşü içimden bir soluk koparıyor, kim olursa, kuzeyde, güneyde, doğuda, ...?- yarattığı ümitsizliği

... bırakıp kaçamıyorsun,

yazmadığın bir hikayede... karşıdan bakıyorsun, herşeye yıldızlardan daha uzak daha uzak...

taşıyor, bu beden, bu ruh

artık hiç bir şey besleyemiyor

artık hiç bir şey yeşertemiyor